Dziecko i telewizja
TELEWIZJA W ŻYCIU DZIECKA
Telewizja i inne środki masowego przekazu wciąż rywalizują o dostęp do serc i umysłów naszych dzieci. Niestety w obecnej telewizji dominuje przemoc, agresja i okrucieństwo. Dzięki telewizji w ciągu jednego roku dzieci są świadkami kilku tysięcy aktów przemocy, ponieważ 60% programów zawiera przemoc
a statystycznie w ciągu jednej godziny w telewizji pokazuje się od trzech do pięciu brutalnych wydarzeń.
W badaniach nad wpływem przemocy w mediach na zachowania agresywne dowiedziono, że dzieci, które obserwują przemoc w mediach z jednej strony są mniej wrażliwe na akty okrucieństwa, z drugiej zaś postrzegają świat jako bardziej niebezpieczny i przerażający.
Aby chronić dzieci przed szkodliwym wpływem kultury komercyjnej rodzice powinni jak najczęściej rezygnować z niej na rzecz wzmacniania więzi rodzinnych. Rodzice są najważniejszym wzorcem dla dziecka, a im dłużej udaje im się utrzymać je z dala od telewizora, tym większy mają na nie wpływ. Ci dorośli, którzy wykorzystują cza spędzony z dzieckiem na rozmowy, zabawę, śpiewanie, spacery, a nawet sprzeczki, maja większe szanse na to, że zdołają przekazać im swoje myśli, poglądy, tradycje i wartości. Rodzice! wasze dziecko tak naprawdę wcale nie potrzebuje telewizji do prawidłowego rozwoju. Skoro niestety już ją ogląda starannie wybierajcie dla nich programy. Szukajcie programów poszerzających horyzonty myślowe dziecka, otwierających je na nowych ludzi, miejsca, pomysły, uczących akceptacji dla różnorodności. Oglądanie telewizji nie powinno być dla dziecka nagrodą, bo wtedy wyda mu się bardziej wartościowa niż jest. Z tego samego powodu nie należy stosować zakazu oglądania telewizji jako kary, chyba że dziecko złamie jakieś zasady związane z tym, co i jak długo może oglądać. W taki przypadku kara będzie odpowiednia do przewinienia: „Skoro nie chcesz wyłączyć telewizora, kiedy cię o to proszę, na dzisiaj koniec z telewizją”. W pokoju dziecka nie powinno być ani telewizorów ani komputerów. Nie pozwólcie aby telewizor awansował na członka rodziny. Jeśli jest włączony przez cały dzień tylko dla „towarzystwa”, lepiej posłuchać muzyki, która w mniejszym stopniu rozproszy dziecko i odciągnie je od bardziej wartościowych zajęć. Oglądajcie telewizję razem z dzieckiem, żeby móc rozmawiać z nim o tym, co zobaczyło i wyjaśnić mu różnice między rzeczywistością a fikcją. Starszym dzieciom można pomóc w formułowaniu krytycznych pytań na temat tego, co widzą na ekranie. Potrzebują wyjaśnienia scen przemocy, które widziały w telewizji. Zadajcie dziecku pytania: „Myślisz, że chciał kogoś skrzywdzić? Czy mógł postąpić inaczej? Jaka kara powinna spotkać ludzi którzy tak postępują?”. Pytania tego typu pomogą dziecku krytycznie pomyśleć o tym, co widzą, zamiast bać się lub ślepo naśladować.
Niektórzy rodzice argumentują, że na świecie jest tak dużo przemocy, że należy dziecko na nią przygotować. Jednak przemoc pokazywana w telewizji z pewnością nie nauczy dziecka, jak przeciwdziałać agresji ani jak się przed nią chronić. Dzieci mogą wiele dowiedzieć się o gniewie i agresji z baśni
i opowiadań. Czytane na głos bardziej przemawiają do wyobraźni niż obrazy na ekranie telewizora. Opowieść można przerwać w każdej chwili, żeby dziecko mogło zadać pytanie i okazać swoją reakcję. Baśnie ze względu na to, że mówią o przewidywalnych lękach właściwych dla okresu dzieciństwa, będą o wiele mniej przerażającym sposobem na zmierzenie się z problemem przemocy. Wspólne czytanie daje okazję do podzielenia się lękiem z rodzicami.